نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی ...

... به حباب نگران لب یک رود قسم ،
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد ...
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند ...

لحظه ها عریانند ،
به تن لحظه ی خود ،
جامه ی اندوه مپوشان ... هرگـز ...

آرامش سکوتت را بر هم نزند

من سرم تو كار خودم بود

بعد يه روز يه نفرو ديدم

اون اين شكلي بود

ما اوقات خوشي باهم داشتيم ...

من يه كادو مثله اين بهش دادم ...

وقتي اون كادومو قبول كرد ...من اين شكلي شدم

ما تقريبا هر شب باهم حرف ميزديم ...

وقتي همكارام مارو باهم ميديدن ... اينجوري نگاهمون ميكردن ...

و منم اينجوري جوابشونو ميدادم ...

تا اينكه ...

نظر من : همچين پسري ديگه تو دنياي واقعي وجود نداره ...نداره ...

نظر شما چيه ؟

به نیمکتش نگاه میکنم ، پنج ردیف از من جلوتر ، چقدر موهای طلاییشو دوست دارم
،برمیگرده و نمره ی صدشو نشونم میده و میخنده ، چقد دوست دارم مال من باشه ،
میخواستم همونجا بهش بگم دوستش دارم ولی ...روم نشد !
جشن فارغ التحصیلیه ،
میاد طرفم و مدرکشو جلو چشام تکون تکون میده ، بهم میگه : تو بهترین دوست منی .
سرش رو میاره بالا و گونه ام رو میبوسه ، میخواستم همونجا بهش بگم دوستش دارم
ولی...روم نشد !
پدرشو از دست داده ، دیگه تنهای تنهاست ، تو کلیسا بغلم میکنه ، میگه : حالا دیگه
فقط تو رو دارم . گونه ام رو میبوسه ، اشک هاش صورتمو خیس میکنه ، میخواستم
همونجا بهش بگم دوستش دارم ولی... روم نشد.
نصفه شبه ، بهم زنگ میزنه ، داره گریه میکنه ... میگه پسره تنهاش گذاشته ، میخواد
برم پیشش ، میرم خونه اش ، سرشو میذاره رو شونه ام و گریه میکنه ، میخواستم
همونجا بهش بگم دوستش دارم ولی ... روم نشد .
رو صندلی کلیسا خشک شدم ، دارم یخ میزنم ، من دوستش داشتم و اون حالا داره
ازدواج میکنه ، دلم میخواست همونجا داد بزنم که دوستش دارم ولی... روم نشد .

امشب هوا بارونیه ، بازم تو کلیسام... ولی اینبار همه ساکتن ، به تابوتش خیره شدم
،هیچی نمیگفتم ، دفتر خاطراتش هنوز تو دستمه ، دفتر خاطراتی که از توی
اتاقش پیدا کرده بودم ، توش نوشته بود : بارها خواستم بهش بگم دوستش دارم ولی...
روم نمیشه ، کاش اون یه روز بهم بگه دوستم داره

یــآدم است،



تـو همیشه بــآ دلهــُره میگـُـفتی:


تـَرسـَم از روزیـ است


کهـ عشـق مـَن رآ هـَم بهـ حــسـآب بچگـی بگـُذاریــ


حـآل از آن روز هـآ ســآل هـآ میگـُذرد


و مـَن چیزی رآ که تو از آن


دِلهــُره داشــتی


دیدَم!


که رو به رویــَم می ایـستی


و میگــویی


تــو فقـط عـشــق بچگـی امبــودی...


میبیــنی؟


زمـآنه چهـ چیـزهـآ که یـآد نمیدهــَد

وقتـــي كه نيستي


این روزهــا که نیستی ؛
مهم نيست زياد
فقط بايد ياد بگيرم
بدون تو روي پاهايم بايستم
به همين زودي !
بايد ياد بگيرم
بدون تو بخندم
بدون تو نفس بكشم
" سخت " است اما مي شود
در نقش يك عاقل روم !
بايد ياد بگيرم
دلتنگي هايم را لا به لاي شعرهايم پنهان كنم
تا صدايش آزارت ندهد
زماني آدم بودم
اما حالا كوه شده ام
ببين جانم ؛ ما ديگر از خير رسيدن گذشتيم . . .؛
رفتنت
آنقدرها هم كه فكر مي كني فاجعه نيست ها ،
فقط
من
مثل بيدهاي مجنون
ايستاده مي ميرم . . .
همين !!!

این نامه تاجری به نام پائولو به همسرش جولیاست که به رغم اصرار همسرش به یک مسافرت کاری می رود و در آنجا اتفاقاتی برایش می افتد که مجبور می شود نامه ای برای همسرش بنویسد به شرح ذیل ...

معناي عشق واقعي *
*یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید *
*راهی غیرتکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟ برخی از دانش آموزان گفتند *
*با بخشیدن،عشقشان را معنا می کنند. برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف های *
*دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن *
*در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق می دانند. *
*در آن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز *
*عشق بیان کند، داستان کوتاهی تعریف کرد:

من به آمار زمین مشکوکم تو چطــــــــــور؟

اگر این سطح پر از آدمهاســـــــــــــــــــ ــت
پس چرا این همه دلها تنهاســـــــــــــــت؟
بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست
چه کسی تنهانیست؟ همه از هم دورند
همه در جمع ولی تنهاینـــــــــــــــــــ ــــــــــد
من که در تردیدم تو چطور؟
نکند هیچکسی اینجا نیســــــــــــــــــــــ ـــت
گفته بود آن شاعر:

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند وزندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که درافق دوردست است دست یابند ومتوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند واگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.

پسر : ضعیفه! دلمون برات تنگ شده بود...اومدیم زیارتت کنیم!

دختر : تو باز دوباره گفتی ضعیفه؟؟؟

پسر : خوب... «منزل» بگم چطوره !؟

دختر : واااای... از دست تو!!!

پسر: باشه... باشه...ببخشید «ویکتوریا» خوبه ؟

دختر : اه... اصلا باهات قهرم.

پسر: باشه بابا... تو «عزیز منی»، خوب شد؟... آَشتی؟

دختر: آشتی، راستی... گفتی دلت چی شده بود؟

پسر: دلم ...!؟ آها یه کم می پیچه...! از دیشب تا حالا .